Dit weekend is het paasweekend, maar ook de onofficiële opening van het festivalseizoen; Paaspop gaat vandaag van start! Als enthousiaste concertganger kan ik de kans om hierheen te gaan me niet laten ontglippen en dus beweeg ik me rustig richting het terrein, klaar voor een feestweekendje.
Eenmaal binnen besluit ik me richting mijn huis voor dit weekend, de Phoenix, te bewegen. De meeste grote rock en metal groepen die dit weekend langskomen, zijn in deze tent te vinden. Het is aan de Limburgers in DeWolff om deze tent te openen en dat doen ze dan ook zonder moeite. Met een look en sound die recht uit de late ’70’s lijken te komen brengen de psychedelische rockers de hele zaal in een soort van trance. De set klinkt retestrak en lijkt voorbij te vliegen: op het moment dat frontman Pablo van de Poel vertelt dat dit het was ben ik er heilig van overtuigd dat we pas een half uurtje verder zijn, maar niets is minder waar.
Na DeWolff besluit ik om even een rondje over het festivalterrein te lopen en wat te eten te scoren. Het hele festivalterrein is prachtig aangekleed met gekleurde stukken verlichting, kleine tentjes met eigen doeleinden (mijn favoriet is de Wunderbar, een klein after ski hutje van niet meer dan vijf bij vijf meter) en nog veel meer andere aankleding! Ook buiten de tenten zit de sfeer er prima in. Het voedselaanbod is groot met voor ieder wat wils en de prijzen zijn ook prima voor een festival: mijn puntzak friet kostte me nog geen 5 euro in muntjes.
Na mijn glorieuze maaltijd is het tijd om terug te lopen naar de Phoenix om daar meer binnenlands trots te supporten: VUUR zal als volgende het podium betreden. De formatie rondom frontvrouw Anneke van Giersbergen brengt een toegankelijke vorm van progressieve metal door het te combineren met elementen van symfonische metal. Hoewel men in de zaal redelijk stil staat, staat Anneke op het podium met de muziek mee te swingen en de gitaristen en basgitarist vliegen over het podium heen en weer. Naast origineel materiaal speelt de band twee covers van Anneke’s vorige band, The Gathering, en één Devin Townsend cover.
Nu we dan toch in de Phoenix zijn hé… laten we Avatar dan ook maar meepakken. Okay, dit is een understatement. Met vier Avatar shows (waarvan een op dezelfde tour twee weken terug als headliner, de review daarvan kan je hier vinden) onder de gordel weet ik ondertussen wel wat ik van de Zweedse heren mag verwachten. Vanaf de eerste noten begint de band met een vroegtijdige afbraak van de tent. Het publiek doe niet echt mee… tenminste, deels. Hoewel het natuurlijk super tof is dat een zware band als Avatar hier mag spelen, heeft dat natuurlijk wel als effect dat een flink deel van het publiek de band toch niet echt ligt. Desondanks maakt Avatar er een overdonderende show van die, in tegenstelling tot zijn headline shows, veel minder focus heeft op het nieuwe album Avatar Country. De band speelt van ieder van zijn vier meest recente albums twee of drie nummers en werkt zo rustig zijn set af. Desalniettemin is mijn nek na deze set nog steeds aan rust toe.
Rust is een groot begrip en met dat motto in mijn hoofd loop ik naar Theatre, een tent die ondertussen al redelijk vol staat voor The Dirty Daddies, die zich hier heer en meester tonen van de ’90’s cover medleys. Ik kan hier veel woorden aan vies maken (hah, snap je mijn slechte grap), maar als ik je meegeef dat de sfeer heerlijk is en je spontaan wil dansen en meebleren denk ik dat ik je toch wel de hele essentie van deze show mee geef. Rust voor mijn nek: Ja. Rust voor de rest van mijn lichaam: Nope.
Okay, nu dan maar even echt een soort van rust pakken. Ik moet tenslotte nog twee dagen. Welke plek zou hier nou beter voor zijn dan de restolounge? Het heeft tenslotte “Rest” in de naam! Anyways, we komen hier op tijd binnen om een flink stuk van Big Bat mee te krijgen, een samenwerking tussen rockabilly band Batmobile en blazerscollectief BOSCO. Het totaalplaatje klinkt alsof het uit zo’n film kan komen waarin gangsters voorkomen, mensen vetkuiven hebben en alle restaurants zwart/wit geblokte muren en van die mooie rode banken hebben. Hoewel ik zelf op mijn gat zit, staan er voor het podium enkele enthousiastelingen lekker mee te swingen. Voordat ik het merk zit ik op mijn stoeltje mee te schudden (want ja, dat laten deze houten krengen toe) en als dat je niet overtuigt van het feit dat dit lekker in de oren klinkt, dan weet ik het ook niet meer.
Nu we dan toch in de Restolounge zijn he… nee, dit keer is het niet zo eentje als met Avatar. Bij gebrek aan beter vermaak blijven we rustig een uurtje zitten en wachten we tot Pyrates! hier zijn pirate folk rock mag brengen. Op dit moment ben ik misschien al een beetje breindood, maar dat mag de pret niet drukken. Ondanks het feit dat ik op een stevig paar kisten loop, weet de muziek van Pyrates! mij aan het dansen te krijgen alsof ze niks wegen. Na een half uurtje van de set te hebben genoten, beginnen mijn benen rustig aan te klagen en besluit ik maar richting mijn slaapplek te gaan; we hebben tenslotte nog twee dagen voor onze neus. Teruglopend naar de uitgang valt me een ding op: Paaspop is ’s nachts nog mooier als overdag door de vele (knipperende en bewegende) verlichting die er hangt.
Hoe weinig energie ik op het moment ook over heb, ik heb nu al zin in de volgende dag! Onder andere Jacqueline Goveart, The Daredevils en Orange Goblin staan op mijn planning, dus zie ik je morgen weer? Toedels!
Klik hier voor de review van zaterdag
Klik hier voor de review van zondag
