Afgelopen oktober waren we nog lovend over de eerste editie van Submit Fest (waarvan de review hier te lezen is), dus eigenlijk hadden we geen reden om de tweede editie over te slaan. Een line-up met The Evolutionist, Hibakusha, Death Remains, Ghost Iris, Kadinja, Carcer City en The Charm the Fury bevestigde dat we ook op deze editie aanwezig moesten zijn en dus vertrek ik op mijn zaterdagmiddag al redelijk vroeg naar Rotterdam.
Je zou normaal zeggen dat de eerste bandjes het publiek op moeten warmen, maar als je gisteren ook maar even buiten bent geweest weet je dat het bloedheet is. The Evolutionist had dan ook niet echt als taak om ons op te warmen, maar om onze spieren een beetje los te maken. Gelukkig is dit Nederlandse vijftal daar prima voor geschikt. Met een progressieve vorm van metalcore, die een beetje neigt naar bands als Polaris, Novelist en Erra, beginnen de hoofden op deze redelijk vroege middag al te knikken. Later in de set krijgt de band een korte mosh pit, maar ook een wall of death kan natuurlijk niet missen. Dit is een band die je als metalcore liefhebber in de gaten zou moeten houden, want hij zou het zomaar eens ver kunnen schoppen.
De volgende band is nog een Nederlands vijftal: Hibakusha gaat verder waar The Evolutionist gebleven is. Het geluid buldert door de Baroeg heen en hoewel ik in het begin even bang was dat het vooral veel langzame djents zouden zijn, is dit goed afgewisseld met groovy stukken progressive metal. Ook Hibakusha slaagt er goed in om de hoofden weer even flink te laten bewegen en na deze set begrijp ik ook wel waarom ik eigenlijk alleen maar goede dingen over de band heb gehoord.
De eerste buitenlandse band van de dag is Death Remains en het is nogal lastig om thuis te brengen wat de band nou precies probeert te spelen, maar daar zit juist de kracht van de band in. In de chaotische cocktail, die gecreëerd lijkt te zijn uit een mengelmoes van voornamelijk hardcore en progressive, zit een intense energie die zich op het podium toont en zich via frontman Barry O’Connor in het publiek werpt als een baksteen. Stilstaan is bij deze band niet echt een optie, zelfs als je niet helemaal door hebt hoe je moet bewegen. Ook als het niet echt “jouw” muziek is, is Death Remains live een aanrader.
De volgende band op het podium is het Deense Ghost Iris. De bassist van de band kon er helaas niet bij zijn, dus een mp3 lost het gemis op. Met een grensverleggende kijk op progressieve metalcore en een intense lichtshow leggen de heren zonder enige moeite de Baroeg plat. De energie die voorganger Death Remains had kan de band niet evenaren, maar het scheelt niet veel. De Denen zetten een liveshow neer waar veel grotere bands nog wel een puntje aan kunnen zuigen, dus als je de kans krijgt om deze band live te zien raad ik je aan dit zeker te doen!
Het Franse Kadinja mag als volgende het podium betreden. Ook deze heren missen vandaag helaas een bassist, maar dat mag de pret niet bederven. De energie die deze heren met zich mee brengen is meer muzikaal: een heerlijk technische mix tussen aggressie en melodie, aangevuld met de passie van de heren. Hoewel ze niet echt hun best doen om met het publiek te communiceren op een paar “How are you doing” of “Let me hear you” na, is het toch duidelijk dat de heren met plezier op het podium staan, want de lach die ze op hun gezicht hebben verdwijnt niet tijdens de drie kwartier die de heren mogen spelen. Als je van zware technische en/of progressieve metal houd raad ik je aan om een paar nummertjes van deze heren te luisteren!
Carcer City is de een na laatste band die we vanavond gaan zien en als je het mij vraagt helaas ook de minste. Dit betekent op een dag als vandaag zeker niet dat ze slecht zijn, maar op een festival dat plaats bied aan jonge, talentvolle bands lijkt Carcer City toch wel een beetje een band die achter de feiten aan loopt. De metalcore die de band speelt maakt veel gebruik van populaire trucjes die je in de meeste hedendaagse mainstream metalcore terugvindt. Op zich is dit natuurlijk geen probleem, maar zeker kort na Ghost Iris staat de band een beetje in de schaduw. Zonde, maar de liveshow was in ieder geval lekker.
De headliner van de dag is misschien iets minder progressief, maar nog steeds innovatief: The Charm the Fury komt alles wat de vorige bands heel hebben gelaten helemaal afbreken. Vanaf het eerste moment dat de band begint met spelen opent de pit zich en deze gaat gewoon het hele uur door, of het nou om een wall of death, een roeipit of een circlepit (die van frontvrouw Caroline om beide pilaren heen moet) gaat. Het podium is een stuk kleiner dan de podia waarop ik de band de laatste paar keer heb gezien (Effenaar’s grote zaal, Melkweg’s MAX, Into the Grave), maar dit lijkt de band alleen maar energieker te maken. In deze intieme setting voelt het contact dat de band met zijn publiek heeft een stuk persoonlijker en dat maakt de set alleen maar beter. The Charm the Fury is en blijft live gewoon een grootmacht.
Met een ietwat andere scala aan bands dan de eerste editie bracht was ook de tweede editie van Submit Fest weer een prima plek om kennis te maken met nieuwe bands, iets wat ik iedereen altijd aan kan raden. Zien we jou hier volgende keer ook?
