Het is alweer tijd om verslag te doen van de laatste dag van de 47e editie van Pinkpop. Heb je nog niet gelezen wat er allemaal gebeurd is? Lees dan hier over dag 1 en dag 2. Dag 3 is de laatste dag van het festival en dit was ook de enige dag die uitverkocht was. Over de reden hoef je zeker niet na te denken: de afsluiter van deze avond, en daarbij het festival, is Sir Paul McCartney!
Maar om te beginnen bij het begin beginnen we bij Douwe Bob op de mainstage. Dit is blijkbaar al een tijdje een doel geweest van Douwe Bob en hij wil er dan ook zeker een feestje van maken. Gelukkig is dat iets waar Douwe Bob heel goed in is! Ondanks dat het nog helemaal niet vol is op het veld bij de mainstage en dat ik zelfs met mijn redelijk late aankomst hem bijna aan kan raken zit de stemming er goed in. Richting het eind van zijn set gaat het echter mis; de slechte weervoorspellingen die zijn gedaan voor het hele weekend slaan vandaag, de laatste dag, dan toch echt in, en de eerste stortbui van de dag valt. Een groot deel van het publiek, waaronder ikzelf, zoekt een schuilplaats. De regen gaat door tot in de volgende optredens en hierdoor mis ik helaas Vintage Trouble.
Waar ik misschien niet de tijd vond om nog bij Vintage Trouble te kijken, heb ik deze tijd wel gebruikt om een missie te volbrengen: een plek vooraan bij stage 4 vinden voor Slaves (UK). Nu was mijn verwachting van een volle tent blijkbaar overdreven, maar dat betekent niet dat er niet veel is gebeurd. In tegendeel! Niet alleen heeft het duo, bestaande uit Isaac Holman op drums en Laurie Vincent op gitaar/basgitaar, heel stage 4 los laten barsten en heel veel moshers blij gemaakt, er zijn ook een paar dingen misgegaan. Waar de meeste nummers en de algemene insteek van de band gaat over rebelleren en het haten van je ouders, televisie en de maatschappij, maakt het duo ook ruimte voor blijheid en liefde. Het publiek wordt na een kort verhaaltje gevraagd om elkaar te knuffelen en uiteraard deden Isaac en Laurie op het podium hetzelfde, waarna de basgitaar het even niet meer deed. Isaac deed er echter niet verlegen over: “Love is to blame” zegt hij dan. Helaas is er later meer aan de hand. Midden in een nummer wordt het concert stopgezet door de band. Er is iemand onderuit gegaan in de moshpit. Normaal een quick fix, een gevalletje van de persoon in kwestie weer op zijn benen zetten en een biertje geven, maar dit keer is het toch heftiger. De persoon komt niet overeind en security en eerste hulp schieten de menigte in. Om een lang verhaal kort te maken is de persoon afgevoerd op een brancard en hulpverleners kregen een luid applaus. Mochten je ouders denken dat punkers geen hart hebben, zie hier het tegendeel. Na het hele incident speelt het duo de laatste twee nummers en de chemie tussen band en publiek was meteen alsof er nooit iets gebeurd is.
Na bijgekomen te zijn van het meest punk-typerende feest van het jaar was het tijd om weer richting de 3FM stage te lopen. Niemand anders dan All Time Low stond intussen al even te spelen! De heren zetten, zoals altijd, een vrolijke show neer, vol vieze grappen, conversatie tussen Alex Gaskarth en Jack Barakat, en natuurlijk veel meezingende fans. Toch was er zo nu en dan ook tijd voor een rustiger nummer en laat het op zo’n moment aan de trouwe fangirls over om met betraande gezichten mee te zingen. Ook mochten er mensen het podium op, die werden uitgenodigd om naar wens de microfoon over te pakken als ze zouden willen. Een kleine mannelijke fan kreeg zelfs de kans om op de gitaar van Jack Barakat mee te spelen. Of je nou fan bent van All Time Low, fan bent geweest (zoals ik) of ze nooit hebt gemogen; je moet toegeven dat hun communicatie en chemie met het publiek zelfs in de zwaarste tijden een hartverwarmend gezicht is.
Vervolgens was het tijd om te kiezen: meerocken op de ouderwetse rock van de Zweedse Graveyard of een dansje wagen met Lionel Richie? Beide even verleidelijk, dus dan maar heen en weer hollen. Ik begon bij Graveyard op stage 4. De heren zetten prachtig gitaarwerk neer. Wel zijn ze nog een beetje verlegen en verschuilen ze zich nog achter hun prachtige lange lokken haar, maar bij relatief jonge bands (hun eerste self titled album is “pas” uit 2007) zeg ik altijd dat je ze, zeker internationaal, wat tijd moet geven. Het enige echte probleem bij dit optreden was de kwaliteit van het geluid. Drum was te overheersend en lagere tonen van de bas kwamen er zo hard uit dat het de rest van het geluid verstoorde. Mochten de heren nog een keer naar Nederland afreizen, geef ik echter graag een tweede kans! Over Lionel Richie valt in zekere zin hetzelfde te zeggen als over Doe Maar: tegen verwachting van menig Facebook-gebruiker in stond het hele veld bij de mainstage vol met dansende mensen. Ik ben allang blij dat ik precies op tijd was voor Hello, dat maakte het weglopen bij Graveyard iets minder erg.
Na Lionel was het een plek veroveren in de buurt van een niet leeglopend veld voor de mainstage. De wacht voor Paul McCartney was begonnen. Er is geen tijd om naar de laatste acts op de 3FM stage en de Brand Bier stage te gaan als je zicht wilt hebben op de legende! Tijdens het wachten kwam er voor de gezelligheid nog een stortbui naar beneden, maar niet veel mensen lieten zich daardoor wegjagen; iedereen was gewapend met poncho’s en zou nog niet gaan schuilen al zouden er bommen uit de lucht vallen in plaats van water. Uiteraard had ik hoge verwachtingen, zelfs al zijn The Beatles niet mijn ding. En nu ben ik in dubio: ga ik eerlijk zeggen wat ik ervan vond of ben ik gewoon een negatieve klootzak die niet begrijpt dat Sir McCartney al een oudere heer is? Ik ga eerlijk zijn: ja, hij is oud en ja, wat mij betreft kan hij beter met pensioen gaan. Begrijp me niet verkeerd, het is niet alsof alles slecht is, maar ik ben liever voorstander van de filosofie dat als een band of artiest niet de kwaliteit kan leveren die bij de oorspronkelijke formatie of het oorspronkelijke idee hoorde, ze beter kunnen stoppen. En McCartney is er een van. Het moeilijke vingerwerk op gitaar wordt al door iemand in de band gedaan en zijn stem is zeker niet meer wat het is geweest. Voor een Beatles– of McCartney fan is het vast en zeker genoeg om mee te zingen met alle nummers van vroeger, maar een kwalitatief hoogstandje is het niet meer. Hij is nu eenmaal een jaartje ouder en raakt de power kwijt die hij ooit had. Het vuurwerk is natuurlijk een leuke toevoeging en was voor mij persoonlijk het leukst van de hele show, maar ik wil niet negatief eindigen. McCartney is een headliner die ervoor heeft gezorgd dat dag 3 was uitverkocht, het veld vol stond met swingende fans en heeft een show neergezet die menig artiest niet meer kan geven op zijn 73e.
Zo kwam Pinkpop 2016 aan zijn einde. Een blije Jan Smeets, een blij publiek, vuurwerk en de laatste tocht terug naar de camping. Ik heb in ieder geval een geweldige tijd gehad en ben benieuwd wat 2017 te bieden heeft. Daar is namelijk al nieuws over. Er wordt al gesproken over headliners én er is al een bevestiging! Daarover kun je hier alles vinden.
