Zoals je misschien hebt gemerkt, zijn wij van Louder Than Words weleens bij een festival. Het komt ook wel goed uit dat het toevallig festivalseizoen is, want dan zijn er veel om uit te kiezen. Zo ben ik dit jaar bij Slam Dunk, Download en Jera On Air geweest. Je zou dus denken dat ik een echt festivalmens ben, maar schijn bedriegt.
Kijk, ik snap het wel. Festivals zijn ook gewoon leuk. Er staan altijd wel een paar bands te spelen die je leuk vindt en nieuwe bands leren kennen waar je niet van wist dat ze leuk waren is ook geweldig. Het is ook makkelijk om bands van je bucketlist af te strepen zonder er speciaal voor naar shows te gaan: bands als Rammstein en Linkin Park wilde ik al heel lang zien, maar de gewone concerten zijn vaak te duur voor mij. Naar andere bands, zoals Attila, ben ik gewoon heel erg benieuwd, maar niet benieuwd genoeg om speciaal daarvoor ergens heen te gaan.
Hierbij komt nog dat ik eigenlijk geen festival heb gehad waar de sfeer ronduit kut was. Ja, soms was het niet helemaal geweldig, maar van “niet helemaal geweldig” is niemand ooit teleurgesteld naar huis gegaan. Het fijnste vond ik de laatste dag van Download: ik heb met flink wat mensen gepraat, geknuffeld en gedanst, zonder ze überhaupt te kennen. Je staat naast ze bij een set en gaat daarna weer een andere kant op. Als je kampeert kun je ook toffe buren hebben en is het feestje sowieso nooit klaar.
“Maar als alles zo fijn is, waarom heb je dan die titel? Misleidend!” Dankje, persoon die ik net heb verzonnen, ik zal 
die titel even duidelijk maken. Ik vind festivals inderdaad geweldig en in theorie zou ik er het liefst elke week eentje hebben. In de praktijk, daarentegen, werkt het niet zo. Buiten het feit dat een festival heel erg vermoeiend is, heb ik nog een aantal andere problemen die bij festivals vooral de kop opsteken.
Een festival is vaak heel druk. Jera On Air heeft alleen al duizenden aanwezigen, maar Download heeft er makkelijk 80.000, plus een enorm groot terrein. Ik ben niet erg geweldig met grote groepen mensen, vooral niet als iedereen zo “intens” is als op een festival, dus ik ben vooral bezig met alle indrukken te verwerken. Hierdoor schiet de muziek er soms bij in. Tel daarbij op dat het terrein soms enorm groot en verwarrend kan zijn (zoals bij Slam Dunk) en je hebt een paniekerige Irene die vooral bij bands wilt staan die ze kent voor iets herkenbaars, maar zo werken festivals niet.
Dan komen we ook nog bij de bands zelf. Veel bands zijn over het algemeen gewoon goed, zelfs al springt het er niet boven uit. Je vermaakt je bij de set en daar gaat het om. Toch zijn er ook bands die ronduit slecht zijn live, of gewoon hun dag niet hebben. Als dit een band is waar je naar uitkeek, of als het er een paar achter elkaar zijn, zit je ook te balen. Je kunt natuurlijk wel naar andere podia lopen, maar dan zit je weer met de menigte en niemand weet welke andere band je uit dat dipje kan halen.
Het lijken hele kleine dingen, maar als je twee tot vijf dagen op een festivalterrein zit, je moe bent en te veel energy drankjes drinkt om je energie op peil te houden, dan wordt het op een gegeven moment teveel. Ikzelf probeer dit vaak op te lossen door even terug te gaan naar mijn tent (waar mogelijk) of ergens wat te eten te halen. Een beetje rust zorgt voor een veel leukere dag. Ik zal niet ophouden totdat ik gewoon een heel festival kan volhouden zonder dipjes, maar tot die dag kan ik mezelf geen festivalmens noemen, hoe graag ik het ook wil.
