De welbekende rij staat op 21 december weer door Amsterdam heen gekronkeld. Je zou bijna denken dat er iets te doen is in de Melkweg! Nou, dat was het ook: ONE OK ROCK was weer eens in het land, iets wat altijd wel voor een goed feestje en een drukke binnenstad zorgt. Is het deze lange wachtrij ook weer waard geweest? Je leest het hier!
Dankzij die lange wachtrij duurt het ook weer even voor we binnen zijn – een euvel dat we al meerdere malen hebben meegemaakt. Gelukkig is er ditmaal rekening mee gehouden en lijkt het erop dat opener Crown the Empire later is begonnen. Als mijn berekeningen goed waren, hadden we slechts een half nummer kunnen zien, maar gelukkig hebben we drie en een half nummers kunnen bekijken. Het betekent ook dat we de mooie Nederlandse vlag (inclusief wietblad!) die de band van zijn fans heeft gekregen nog goed kunnen zien, want daar wordt lekker mee gewapperd op het podium. Het stuk stof doet niet onder voor de activiteit van de heren zelf, want die zijn ook lekker aan het springen op het podium. Dat het ook nog leuk klinkt, is een pluspunt. De muziek past niet helemaal bij ONE OK ROCK zelf, maar een lekkere en goede opener was het zeker!
De lichten gaan uit, de eerste excited gilletjes dat ONE OK ROCK gaat beginnen zijn te horen en de telefoonschermpjes poppen de lucht in. Heel de zaal, en half Snapchattend Nederland, ziet hoe de Japanse rockers vol energie het podium betreden. Die energie laten ze niet onbenut, want je niet weet niet waar je op het podium moet kijken. Frontman Taka gaat kneiterhard uit zijn dak, terwijl bassist Ryota en drummer Tomoya hun best doen hun hoofden van hun nek te verwijderen en gitarist Toru zijn beste pasjes aan het showen is. De show is niet slechts een lust voor het oog, maar ook het oor: degenen die de band al een aantal jaar volgt, kan goed merken dat er een stuk meer interactie met het publiek is en dat komt de sfeer zeker ten goede.
Of het de band zelf is die halverwege de show een rustpauze nodig heeft, of deze gewoon ingelast wordt voor het welzijn van de fans, zou ik niet met zekerheid kunnen zeggen. Er wordt op de setlist echter wat ruimte gemaakt voor de akoestische track Hard to Love en het rustigere Take What You Want. Hoewel dit een prima rustmomentje is en het bij het publiek prima ligt, is het duidelijk dat het hardere werk als Jaded en Mighty Long Fall de band toch beter liggen. Het springen en rondhuppelen op het podium blijft namelijk gewoon uitermate vermakelijk om naar te kijken. Toch laat ook dit zien dat er voor ieder wel iets is in de setlist en je ook bijna niet teleurgesteld naar huis kan zijn gegaan.
Ik heb ONE OK ROCK al een paar keer live mogen zien en elke keer lijkt de band weer beter te worden. Deze show was dan ook geen uitzondering. Ik wil van harte aanraden om deze mannen live te zien voor ze ook hier arena’s vullen, maar aangezien de shows altijd uitverkocht raken is dat misschien geen mogelijkheid meer. Nou ja, dan weet je het in ieder geval voor de volgende keer.
