Black Veil Brides is misschien wel een van de meest gehate bands binnen de scene (hoewel Nickelback ook een mooie gooi doet), wat de band voornamelijk te danken heeft aan de looks die de band tot een paar jaar geleden had en het zogenaamde emo-gehalte. Na een soloalbum van zanger Andy Biersack (onder de naam Andy Black) zijn onze bruidjes weer doorgegaan met schrijven en zo kwam 12 januari Vale uit om de fans, die al sinds de self-titled uit eind 2014 wachten, maar weer eens van nieuw materiaal te voorzien.
Terugkeer van oude waarden
Hoewel ik zelf niet meer dan een paar Black Veil Brides nummers heb geluisterd voor ik bij deze review aankwam, weet ik toch wel dat de band zo zijn kernwaarden in zijn muziek heeft. Het eerste waaraan je een van de nummers herkent, is toch wel de iconische stem van Andy, maar ook de positieve songteksten en wat scherpere gitaartonen zijn terug als vanouds op Vale. Zo zijn onder andere The Last One, Wake Up en King of Pain prima voorbeelden hiervan. Refreinen zijn vaak goed mee te zingen, de instrumenten knallen op een degelijk tempo door en tonen duidelijk een middenweg te zoeken tussen rock en metal. Dit samen met de heldere zang maken duidelijk waarom de band een van de bekendste binnen zijn niche is. Natuurlijk moet je je album een beetje uitbalanceren en daarom heeft het akoestisch openende Vale (This Is Where It Ends), zoals je aan de titel al kan raden, een wat somberder gevoel dan het gros van de nummers.
Experimenten
Gelukkig brengt de band niet alleen maar een soort nummer op dit album, anders had ik halverwege opgegeven. De band brengt met When They Call My Name een lekker rustige arena anthem die tijdens zijn Ressurection tour luidkeels meegezongen kan worden. Dead Man Walking is dan weer een nummer van ruim acht en een halve minuut en meestal als rockachtige bands dit proberen, zeker als hun nummers meestal niet veel langer dan de helft duren, ben ik halverwege het nummer gewoon klaar en druk ik op die skip knop, maar Dead Man Walking laat deze verlangen bij mij achterwege. Zoals met ieder nummer dat langer dan een minuut of vijf duurt kan ik ook hierin wat te zeiken vinden, in dit geval het refrein. We horen hier meerdere keren op rij de titel voorbij komen, telkens net anders getoneerd en getimed. Ik denk dat het dit nummer beter zou staan als het consistent bleef, maar dit is slechts een kleine tegenvaller op zo’n lang nummer.
Doorknallen
De “niet doorsnee” nummers stoppen hier niet en dat is fijn! Het album luistert er beter door weg en het maakt deze review (hopelijk) interessanter om te lezen. My Vow lijkt een poging van de band om een nummer te maken dat richting de hard rock/metal leunt en, hoewel het niet echt een stijl is waarin de band meester lijkt te zijn, is het nummer toch prima gelukt met een paar lekker riffs er in. Hierna komen we bij Ballad of the Lonely Hearts en oh hey, verrassing! Het is een ballad! De track luistert op zich prima weg, maar echt geweldig kan ik hem nou ook weer niet noemen. Met Throw the First Stone toont de band ook wat ritmisch werk aan te kunnen met lekkere riffs om aan het eind zelfs een cliche langzamere riff te spelen, die mij niet echt warm of koud maakt omdat het al vele malen eerder is gedaan.
Conclusie
Black Veil Brides geniet van nogal wat vooroordelen, maar zeker na dit album laat ik die van mij graag varen. Fan zal ik mezelf niet noemen, maar het is een prima album en ik denk dat een paar nummers zelfs hun weg zullen vinden in mijn playlists. De band laat zien op zich nog steeds zijn oude zelf te zijn, zonder hiervoor diversiteit opzij te schuiven, wat zeker respectabel is.
Beoordeling: 7,5/10
Releasedatum: 12 januari 2018
Label: Republic Records
