Voor het begin van 2018 staan er een hoop veelbelovende concerten in de agenda. Op woensdag 10 januari was de beurt aan Batushka om de planken van Poppodium 013 te doen trillen. Batushka heeft in het festivalseizoen van 2017 een zeer goede indruk achtergelaten, dus onze verwachtingen zijn hoog.
Voordat we het Poolse ritueel mogen meemaken, moeten we echter eerst onze tijd doorbrengen met twee supportacts. Als eerste is de beurt aan Trepaneringsritualen, een eenmansproject dat nieuwe grond maakt voor ambient noise. De opkomst van de artiest brengt je direct in een bijna surrealistische wereld. Gedrenkt in bloed en met een juten zak over zijn hoofd, dansend en bevend rondom zijn microfoon, brengt Trepaneringsritualen ons in een wereld van duisternis, wanhoop, verdriet en vooral heel veel echo effecten. Helaas is noise zo’n stroming die je snapt of niet, en als gevolg is menig metalhead in het publiek verward of niet echt onder de indruk. Je moet het de artiest wel nageven dat hij de hele act en sfeerindruk in zijn eentje maakt, daar heb je wel lef voor nodig.
Het podium is vervolgens aan een bende van mannen met majestueus, golvend, lang haar en een frontman met compleet zwart geverfd gezicht en handen. Schammasch is een ceremoniële blackmetalband met muziek op het sferische en melodieuze spectrum. Hier en daar is de show nog wat roestig. Drie man, allen uitgerust met 7-strings, krijgt het niet voor elkaar de lastige overgangen in nummers strak eruit te krijgen. Ook maken we ons een beetje zorgen over de drummer, die hier en daar een foutje lijkt te maken. Halverwege de set krijgen we daar een uitleg voor; de arme man heeft deze hele set in drie dagen uit zijn hoofd moeten leren om mee te kunnen op deze tour! Wat ons betreft krijg je dan wel een vrijkaart om wat foutjes te maken. Ondanks de foutjes en overactieve rookmachine is het publiek razend enthousiast wanneer de band klaar is met spelen. Hij lijkt een kleine, maar sterke fanbase te hebben. Dat is terecht, want Schammasch brengt je, net als Trepaneringsritualen, in hogere sferen.
Het hele podium moet hierna worden gestript van decor om plaats te maken voor de uitbundige aankleding van Batushka: tapijten, kaarsen, driepoten met bellen, wandkleden en een schilderij met Maria, bekend van de cover van het Litourgiya album. Wanneer de band begint met zijn ritueel is te merken dat alles, ook de materialen, even vakantie hebben gehad. Zo wil een stellage met kaarsen simpelweg gewoon niet branden en verandert een driepoot per ongeluk voor een korte tijd in een tweepoot. Ongemakkelijke opkomst terzijde, Batushka hoeft maar zijn eerste noot van het eerste nummer aan te slaan en het publiek is er volledig van overtuigd dat er zojuist niks is gebeurd. De gehele impressie van de band op het podium is overweldigend; acht man op het podium, gekleed in gewaad en met maskers, op blote voeten en met een ijskoude lichaamstaal. Muzikaal zit alles super strak in elkaar. Hier en daar is plek voor een klein stukje ritueel met kaarsen en wierook. Ondanks dat er geen woord Engels is gesproken, voel je een connectie met de band. Ik denk dat ik voor iedereen in het publiek kan spreken als ik zeg dat je bij Batushka staat voor een goede reden: deze band brengt metal naar een nieuw niveau van spiritualiteit en mysterie.
Voordat je “Litourgiya” kan uitspreken lijkt de show voorbij te zijn. We krijgen een laatste sprenkeltje wijwater over ons heen en in stilte verlaat de band het podium. In stilte, maar onder luid applaus. Klinkt dit nog logisch? Geen idee. Batushka heeft met zijn bombastische performance mijn hersenpan in verlamming gebracht en ik kan alleen maar met open mond afscheid nemen. Alle lof die eerder door anderen is gesproken over deze band is volledig terecht en ik zou elke kans die je krijgt om deze performance live te zien met beide handen pakken. Een kleine hint: Batushka staat 26 januari in Drachten, laat dit even sudderen in je hoofd. Kaarten en info over deze show kun je hier vinden.
