Hoewel de meeste mensen koningsdag of misschien wel koningsnacht als “het feestje van de week” zullen bestempelen, is er voor degenen onder ons die daar blij van worden op 28 april in Den Haag een lekker smerig feestje: The Hague Metal Fest wordt hier (nou ja, waar anders eigenlijk) voor het eerst georganiseerd.
Rond kwart voor 4 stap ik de kleine zaal van Paard binnen en dit is precies op tijd om de eerste band van de dag mee te pakken. De Haagse slamming brutal death metal band Modus Operandi opent zijn set met babygeluiden, maar al snel gaan we van de infantiele onschuld door naar een smerig en volwassen potje metal. Hoewel dit het eerste optreden van de band is, hebben de leden al meer dan genoeg ervaring uit andere bands. De zaal is nog niet echt lekker vol, maar het publiek luistert wel naar de aanmaning om nog een stap of drie naar voren te zetten. De band doorloopt de set zonder enige ongemakken en weet bij zijn laatste nummertje zelfs een moshpit te creëren, die helaas ook redelijk snel weer uitsterft.
De volgende band die vandaag het podium mag betreden is het Belgische Human Vivisection. Muzikaal lijkt de band iets diverser dan zijn voorganger, maar dit ligt ook misschien aan het feit dat deze band wel meerdere albums heeft. Ondanks de constante vraag om een moshpit blijft deze toch uit. De band dendert rustig door met zware riffs en laat duidelijk zien dat men een hamer zou kunnen hanteren op slamming brutal death metal.
Hierna volgt het Poolse Astarot en waar zijn twee voorgangers uit vijf man bestonden laat Astarot zien dat er weinig nodig is om goede muziek te maken; één drummer, één gitarist en één vocalist zijn genoeg. Het trio buldert door de set heen, gevuld met nummers als Human Kebab en Great Anal Devastator. Hoewel ook deze band meermalig om een moshpit vraagt, krijgen ook deze jongens het helaas niet voor elkaar. Het is voor deze jongens de eerste keer in Nederland, maar ze vinden het publiek nu al beter dan in Polen. Er is tijd voor wat grapjes en meerdere bedankjes, waaruit duidelijk blijkt dat de band zich vermaakt op het podium.
Om wat afwisseling in de tent te brengen gaan we door met Nederlandse techdeath formatie Apophys. Waar bij de vorige bands veel mensen stilstonden, zie ik tijdens deze set veel hoofden op en neer gaan. Het lijkt een beetje alsof een groot deel van het publiek hier voor één of twee bands is en het voor de rest een beetje aankijkt. De set van Apophys loopt lekker door en ik moet toegeven, het is lastig om niet met je hoofd mee te knikken. De set van de band zit lekker in elkaar en is qua verlichting (op een paar stroboscopen na) ook aantrekkelijk om naar te kijken, iets wat ik bij de vorige drie bands nog een beetje miste.
We blijven nu even in het techdeath hoekje hangen, maar we krijgen een net iets andere aanpak voor onze bakkes: de Italianen van The Modern Age Slavery maken hun muziek meer in de richting van landgenoten Fleshgod Apocalypse. Met een goed ondersteunende lichtshow zet de band een sterke, energieke show neer. De publieksinteractie is ook beter dan het “kom op, mosh”, “beweeg mee” of “kom verder naar voren” wat de meeste bands tot nu toe deden. Verder zit er binnen de nummers die de band brengt genoeg afwisseling, van blast beats tot djenty breakdowns en ook staat de band zelf enthusiast op het podium. Al met al zet The Modern Age Slavery een van de beste sets neer tot nu toe.
De volgende band is degene waar ik persoonlijk he meest naar uitkeek: Human Error. Luke Griffin ondersteunt de aankondiging al met zijn welbekende pig squeals, die we ook tijdens de set vaak genoeg krijgen te horen. Oh ja, die moshpit die de rest van de dag een beetje uitbleef? Die knalt nu los. Misschien heeft het te maken met de energie waarmee Luke over het podium (of soms door het publiek) stuitert, maar waarschijnlijk stond een deel van het publiek gewoon op de slamming deathcore band te wachten. De band speelt alle zes de nummers die hij heeft uitgebracht, om af te sluiten met Acrania’s Auctioneer of Depravity en deze over te laten lopen in het einde van Disillusion in a Discordant System (je weet wel, die iconische “Send them to the Slaughterhouse” track), waarbij meerdere mensen de kans om even de microfoon te pakken gretig aannemen.
Hoofdact vanavond is Bodyfarm. Ik heb de heren al een keer eerder gezien op Baroeg Open Air en ik ben dan ook niet verbaasd dat de heren ook vandaag een retestrakke pot old school death metal neerzetten. Het is duidelijk dat een flink deel van het publiek op deze Nederlanders stond te wachten, want door de hele zaal heen zie ik de hoofden op en neer knikken. Helaas heb ik mezelf aan het OV gebonden en kan ik niet al te veel van de set meekrijgen, maar desalniettemin ga ik tevreden naar huis.
Het was zeker een geslaagde dag waarop ik kennis heb kunnen maken met meerdere kleine bands zonder al te lange sets of changeovers. Met dit concept en zo’n gerichte scala aan bands denk ik dat dit festival nog een lange tijd door kan gaan!
