Ik wil al jaren naar Reading&Leeds Festival. Ik weet niet meer hoe het is begonnen, maar inmiddels was het best een bucketlist ding van me geworden. Dit jaar was de line-up zo verschrikkelijk goed, dat ik maar gewoon ben gegaan. Omdat ik snap dat niet iedereen dezelfde keuze heeft gemaakt, ga ik mijn best doen om je toch een beetje de sfeer te laten proeven.
Anders dan in Nederland
Zodra je aankomt, weet je eigenlijk al dat je niet op een Nederlands of Belgisch festival bent. Niet alleen zijn de eerste mensen allang plat gegaan van te veel drank (om vrijdag twaalf uur), maar het merendeel van de bezoekers ziet er ook iets te zonnig gekleed uit voor de luttele 15°C die het is. Riempjes zijn de nieuwe rokjes, mensen, je leest het hier het eerst. Nog iets wat meteen opvalt: je betaalt hier met gewoon geld, geen muntjes. Voordeel: je weet precies hoeveel je uitgeeft. Nadeel: je weet precies hoeveel je uitgeeft.
Het draait natuurlijk om de bands en daar heb je op zo’n groot festival als dit meer dan genoeg keuze uit. Ikzelf sta meteen bij de Mainstage geplakt, want ik vind Billy Talent wel een leuke band en zou er graag weleens frontrow voor staan. Hierdoor krijg ik ook Dinosaur Pile-up en The Joy Formidable mee, die alle drie alvast hele andere hoeken van de welbekende gitaarmuziek laten zien. De drie sets hebben gemeen dat er redelijk weinig publieksinteractie is (al krijgt Billy Talent het alsnog voor elkaar om zeven nummers en drie praatjes in een half uur te krijgen), maar dat het podium intussen zijn eerste test al heeft gehad. Stevig spul, hoor, dat sloop je niet zo makkelijk.
Wisselvallig weer, maar top artiesten
Het publiek zelf is net zo min te slopen en weerstaat vele regenbuien, hoosbuien en zelfs een heuse hagelbui om op het terrein te kunnen zijn. Niet kapot te krijgen, die festivalgangers. Dat mag ook wel, want acts als Scarlxrd en Stray from the Path doen hun best om onze oren kapot te maken. Gelukkig werkt dit niet en kunnen we horen dat de acts het hier ook uitstekend doen. Oh, trouwens, als je nog twijfels had over Scarlxrd (wat ik begrijp, want het is best een vreemde eend in de bijt) en je bent geen elitist (daar houdt niemand van), ga hem dan live zien. Ik snapte de hype ook niet, tot zijn set begon. De energie kan ik alleen vergelijken met Enter Shikari.
Je hebt acts die op een festival iedereen enthousiast maken (waar ook The Vaccines onder hoort als je het mij vraagt, want nondeju wat was dat lekker), maar ook sets die leuker zijn als je de band kent. Ik noem bijvoorbeeld een Don Broco, een Hollywood Undead (die zonder maskers optraden ditmaal) en The Bronx. Als je je een beetje mee kan laten sleuren door de sfeer is dit wel lekker, maar anders ben je er snel klaar mee. Gelukkig is er snel een andere tent opgezocht en is daar bijvoorbeeld Slaves, die laten zien dat twee boze mannen een heel podium kunnen vullen en het publiek bespelen alsof het hun eigen instrumenten zijn.
De eerste dag van Reading&Leeds Festival, de Leeds editie, is een heel stuk minder wisselvallig dan het weer. Sterker nog, ik ben nu een beetje bang voor de volgende twee dagen, want die moeten dit niveau nog eens zien te evenaren. Je hoort het morgen!
