Soms wil je als organisatie wel een concert hosten, maar past het beter in een andere zaal. Dat “probleem” had Baroeg ook met Combichrist, Wednesday 13 en Night Club. De show werd dan ook gehost in de toepasselijk meer industrieel ogende Maassilo (Rotterdam). Dat had niet alleen als voordeel dat de sfeer beter was, maar ook was de verlichting geschikter en was het gebouw een stuk koeler dan Baroeg zelf.
De avond werd geopend door het uit Los Angeles afkomstige Darkwave duo Night Club. Frontvrouw Emily Kavanaugh ziet er precies zo uit als je op een avond als deze verwacht: een typische showgirl style goth die iets te bleek is om er zeker van te zijn dat ze in het zonnige LA woont. Samen met producer Mark Brooks was het duo er helemaal klaar voor om de show van zijn leven te geven. Echter was de avond nog jong (Night Club begon al om 18:30) en was het publiek er nog niet klaar voor om alle “Make some Noise, Rotterdam!” en “Put your hands in the air” commando’s op te volgen. Het leek Emily duidelijk dwars te zitten, wat de show niet helemaal ten goede kwam. Al met al liet Night Club zien dat wanneer hij een headline show mag spelen, de interactie vanaf in ieder geval wel goed zit!
De tweede support deze avond was Wednesday 13, een band waarvan sommige mensen van mening waren dat hij headliner had moeten zijn. Zelf heb ik de band al eerder in mijn aanbevolen artiesten zien staan en hoewel dit er interessant uit zag, heb ik hem nog nooit beluisterd. Zowel muzikaal als qua aanwezigheid op het podium denk ik dat de band het best beschreven kan worden als het obesitaskind van Alice Cooper en Marilyn Manson. Nee, dit is niet per se negatief; met de term obesitaskind bedoel ik puur dat het wat zwaarder is. Muzikaal is de band niet echt mijn ding, maar speelt hij wel gewoon prima. Qua show doet de band… of nouja, de frontman (en misschien de drummer, die als enige instrumentalist enthousiast is op het podium) het wel beter. Met een hoop verschillende kostuums en een zeer dominante en theatrale podiumpersoonlijkheid weet de band mij toch nog omver te blazen, zonder zijn muziek mee te hebben.
Na een halfuurtje wachten was het tijd voor de hoofdact van de dag: Combichrist will fuck you up! De band vraagt al vanaf de eerste tonen alle energie van het publiek en die krijgt hij ook. Muzikaal gaat de band live nog even een standje harder dan dat hij op zijn albums doet en combineert dit met een extreem intense lichtshow om zo de hele zaal plat te blazen. Combineer dit nog eens met de aankleding en energie van de bandleden, en vooral met de niet te vergeten militaire, dominante aanwezigheid van frontman Andy LaPlegua en je krijgt een energiebom van een show voor je bakkes.
De setlist was vooral gevuld met bekendere nummers van de band, maar raar genoeg ontbrak This S*it Will Fcuk You Up wel. Gelukkig haalt dat niet weg dat de band een goed gebalanceerde lijst heeft neergezet met langzamere nummers als Throat Full of Glass maar ook energiekere, hardere nummers als Get Your Body Beat. Raar genoeg ging de band na 50 minuten te hebben gespeeld al van het podium af, maar gelukkig kwam hij terug met een toegift van drie nummers om nog even het laatste beetje energie dat het publiek over had er uit te krijgen.
Het echt een heerlijke avond op de perfecte locatie voor deze bands en hoewel ik muzikaal niet veel heb met Wednesday 13 kan ik je nog steeds met gemak aanraden om alle artiesten die vanavond hebben gespeeld eens een keer te bezoeken!
