Het was gisteravond weer eens tijd om af te reizen naar Doornroosje, een concertgebouw wat misschien wel mijn favoriet was geweest als het niet zo godsgruwelijk ver reizen was. Zeker met een goede line-up is de zaal dit reizen dubbel en dwars waard en gisteravond had men een prog-package om van te smullen: TesseracT, Between the Buried and Me en Plini stonden in een uitverkochte grote zaal.
Dat de grote zaal uitverkocht was merkte ik al snel toen ik de zaal net op tijd voor Plini binnenliep en niet veel verder dan de deur kwam. De zeer jazzy instrumentele progressieve metal creëerde een heerlijke sfeer in de zaal waardoor iedereen rustig mee stond te knikken. De heerlijke muziek werd onderbouwd door een atmosferische lichtshow waar ik zo rustig van werd dat ik zonder moeite in slaap had kunnen vallen als ik dat had gewild (maar dat lag misschien aan het feit dat ik maar 4 uur had geslapen ’s nachts). Door humor toe te voegen aan het beetje interactie wat Plini had met zijn publiek werd de sfeer in de zaal alleen maar beter.
Between the Buried and Me had de taak om met de opzet van Plini verder te bouwen. Muzikaal waren de heren goed in vorm, maar vocalist Tommy Rogers leek in het begin moeite te hebben met zijn stem, wat gelukkig na twee nummers niet meer zo was. Het vijftal zette een prima show neer en zocht voldoende interactie met het publiek, maar toch was ik zelf niet helemaal overtuigd, hoewel dit vooral komt door het feit dat ik Tommy’s stem niet bijzonder fijn vind. Gelukkig heeft ieder zijn eigen smaak, want naar het applaus te horen vonden voldoende mensen zijn stem wel fijn!
Direct na de set van Between the Buried and Me werd er een atmosferische track opgezet van ongeveer een halfuur (die mij vooral deed denken aan wind) om de spanning op te bouwen, maar dit was naar mijn smaak te lang; na tien minuten had ik er wel genoeg van. De verlossing hiervan bracht natuurlijk extra blijdschap, want TesseracT betrad het podium! Een van de dingen die me direct opviel was hoe helder en zuiver de stem Daniel Tompkins live was. Neem dit samen met hoe erg hij zich in de muziek inleefde en je werd zonder dat je het door had gewoon in de show gezogen.
Ook muzikaal stond TesseracT sterk: er werd geen noot gemist en alles was perfect op elkaar afgestemd. Ieder element van de studio nummers was terug te horen, iets wat niet iedere band lukt met zijn live shows. Combineer dit met de goed onderbouwende lichtshow en je kan TesseracT toevoegen aan de lijst van bands die weet hoe hij een liveshow perfectioneert.
Het was dus een geweldige avond in Doornroosje en ik raad iedereen dan ook echt aan om als de mogelijkheid zich voor doet een keer bij een show van TesseracT te gaan kijken. Heb je geen moeite met jazzy prog? Laat je dan een keer meeslepen door Plini, of je dit nou thuis of bij een show doet. Between the Buried and Me is het bekijken zeker waard, maar was dus gewoon niet echt iets voor mij.
Wat mij opviel was dat volgens mij bij het eerste nummer van Tesseract de bas nog niet goed stond afgesteld want ik was best teleurgesteld. Dit duurde wel 1 of 2 nummers voor dat je echt die diepte had. Beetje vreemd maar daar kon de band niets aan doen.
Ik heb tesseract nu denk ik 4 of 5 keer gezien en IEDERE keer dat ze live spelen zijn ze zo tering goed. Ik heb echt nog nooit een slechte show van ze gehad. Ze zijn qua setlist een beetje voorspelbaar maar ergens vind ik dat niet erg. Als er iets is waar ik niet tegen kan is het teleurstelling als een band weinig van bepaalde nummers speelt. Bij Tesseract weet ik altijd gewoon 100% zeker dat ze gigantisch goed zijn live en dat waren ze deze avond weer. Echt heel bijzonder.